У ПК-** прымяняюцца катаванні да палітвязняў. Аказваецца як фізічнае ўздзеянне так і псіхалагічнае. Супрацоўнікі адміністрацыі крадуць рэчы палітвязняў па сваіх так званых «аператыўных» меркаваннях. Чалавечага стаўлення да нас няма. Ад нас забаронена браць што-небудзь і нам забаронена ўсяляк дапамагаць чым-небудзь.

Да асуджаных па палітычных артыкулах асаблівае стаўленне. Іх заўсёды больш сядзіць у ШІЗА і ПКТ. Іх пастаянна пазбаўляюць перадач і спатканняў за выдуманыя парушэнні. Забараняюць мець зносіны паміж сабой.

Спалі на падлозе, на шчасце ён быў дашчаным. Вокны былі наглуха зачыненыя. Адзінай крыніцай доступу свежага паветра была "кармушка" калі ўдавалася ўгаварыць кантралёра яе прыадчыніць. Ежа была агідная да спадобы і яе было мала. Святло ніколі не выключалася.

Адбой у 22:00, падымалі ў 00:00-2:00-4: 00, у 6 пад'ём, спаць на працягу дня нельга, мыцца не вадзілі, увесь час ярка гарэла святло, нават ноччу, білі па нагах падчас праверак, прычым часам нават з усёй сілы. Шмат клапоў і жудасная антысанітарыя.

Самая зневажальная працэдура падчас адбыцця пакарання: асабісты ператрус. Пад камеру. Дзякуй, што хоць не дагала, а да ніжняй бялізны. Але рукамі пад бялізнай некаторыя з супрацоўнікаў (жанчын, вядома ж) любілі палазіць. Гідка... Да гэтага часу брыдка...

Было вельмі холадна, у камерах побач людзі прасілі выдаць ім пасцельныя прыналежнасці, але нікому нічога не выдавалі. А праз некалькі дзён і ў нас забралі матрас з падушкай. І апошнія дзён пяць мы жылі ў холадзе. Так, што нават і кантралёр аднойчы мне сказаў - ну, нічога, цябе ўвечары на валадарку пераводзяць, там будзе лягчэй.

Падлогі каменные, шконки металічныя, лаўка таксама метал, холадна, шкло ў вокнах пабіта, альбо адсутнічае (адно шкло з двух рам), вельмі шмат прусакоў, лісты некаторыя не даходзілі, таблеткі не заўсёды давалі.

Медыцынская дапамога адсутнічала зусім (а калі лячылі, то не тым што трэба, з анкалогіяй лёгкіх я атрымаў адразу таблеткі для страўніка а потым і зусім заспакойлівыя). Забарона на навучанне для палітычных, забарона на наведванне спортгарадка.

З намі былі пастаянна 3 бяздомных і яшчэ 2 жанчыны з «працоўнай» камеры, адна з Кавідам, адну спецыяльна падсадзілі, каб яна правакавала іншых, што ёй часам атрымоўвалася. Лекі перадавалі не ўсім і не ў поўным аб'ёме. Лекар, смеючыся, прапаноўвала ўсім піць сырую ваду ад завалы.

Узімку прыбіралі снег, цягалі ў мяшках на сабе, дзяўблі лёд, на тэрыторыі не павінна быць ніводнай сняжынкі, усе чысцілі да асфальту і так усю зіму, летам ніводнай кроплі дажджу на асфальце, граблі лужыны, мялі іх, на пытанне куды падзець ваду, якая сабралася ў ямах, кіраўніцтва адказвала - сабе ў кішэню.